Ο Όσιος και Ηγιασμένος Ιερεύς Νικόλαος Πλανάς γεννήθηκε στην Νάξο των Κυκλάδων το έτος 1851. Οι γονείς του ήταν οι Ιωάννης και Αυγουστίνα, το γένος Μελισσουργού -  θυγατέρα Ιερέως. Από νεαρή ηλικία η καρδιά του ήταν στραμμένη προς τον Θεό και την Λατρεία του.

Μετά τον θάνατο του πατρός του και άλλες οικογενειακές περιπέτειες βρέθηκε στην Αθήνα όπου ενυμφεύθη και λίγο αργότερα διακρινόμενος δια την ευσέβειά του χειροτονήθηκε Διάκονος εις την Ενορία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πλάκας. Εχήρευσε πρόωρα μετά την γέννηση του υιού του,  χειροτονήθηκε Ιερεύς  και τοποθετήθηκε εις τον ενταύθα Ιερό  Ναό του Αγίου Ιωάννου Λεωφόρου Βουλιαγμένης, όπου υπηρέτησε επί πενήντα (50) περίπου έτη (1884 -1932).

Με την αρετή της ταπεινοφροσύνης διακρίθηκε ως άνθρωπος Προσευχής, ως Ιερεύς αφιερωμένος εις την λατρεία του Θεού (τελούσε καθημερινώς την Θ. Λειτουργία) και ως Κληρικός «πλήρης έργων αγαθών και ελεημοσυνών ων εποίει».

Αξιώθηκε πολλών θαυματουργιών κατά τον χρόνο της ζωής του και μετά θάνατον, και οι πλέον επιφανείς λόγιοι της εποχής του (Παπαδιαμάντης, Μωραϊτίδης) εξαίρουν την σπάνια και αγία Ιερατική του φυσιογνωμία.

Εις βαθύ γήρας εκοιμήθη εν Κυρίω στις 2 Μαρτίου 1932 και κηδεύτηκε πανδήμως με εκδηλώσεις βαθύτατου σεβασμού και ομολογίες διακηρύξεως της αγιότητας του. Η Εκκλησία της Ελλάδος και το Oικουμενικό Πατριαρχείο δεχόμενοι την φήμη της αγιότητας του απεφάνθησαν ότι τυγχάνει «κατηριθμημένος μετά των ευαρεστησάντων τω Θεώ αγίων» και η μνήμη αυτού εορτάζεται στις 2 Μαρτίου εκάστου έτους .